در صنایع بسیار اتفاق می افتد که مشخصات مکانیکی و مشخصات شیمیایی اجزا و قطعات صنعتی مانند بلبرینگ ها و رولبرینگ ها در جهت عکس هم عمل می کنند. بدین معنا که برای افزایش خواص مکانیکی بلبرینگ ها می بایست خواص شیمیایی آنها را فدا نمود و بر عکس برای بهبود خواص شیمیایی بلبرینگ ها می بایست به انتخاب متریال هایی پرداخت که سبب کاهش مشخصات مکانیکی مطلوب بلبرینگ ها می شود. این امر در مورد آلیاژ های فولادی و استیل بکار رفته در تولید بلبرینگ و یاتاقان نیز صدق می کند. چرا که آلیاژ های فولادی مورد استفاده در بلبرینگ ها و یاتاقان ها دارای تنسایل مقاومتی، سختی سطحی و در کل مشخصات مکانیکی مناسب تری نسبت به ساختار های استیل هستند اما از نظر شیمیایی در برابر زنگ زدگی و خوردگی دارای ضعف بسیار بالایی نسبت به بلبرینگ های استیل هستند. اکسید شدن و سرعت زنگ زدگی بلبرینگ ها تحت تاثیر متریال بکار رفته در آنها، آبکاری سطحی بلبرینگ ها و شدت و قابلیت های خوردگی محیطی که بلبرینگ در آن مورد استفاده قرار می گیرد می باشد. روان کننده بلبرینگ ها نیز بصورت مستقیم می توانند در جهت کاهش سرعت زنگ زدگی و یا حتی با جذب بیشتر سوبات در جهت افزایش سرعت زنگ زدگی بلبرینگ ها، رولبرینگ ها و یاتاقان ها نقش داشته باشند. جلوگیری از تماس مستقیم آب، رطوبت و خورنده های صنعتی با سطح بلبرینگ ها توسط روان کننده ها می تواند سهمی مهم در کاهش سرعت زنگ زدگی انواع بلبرنیگ و یاتاقان ایفا کند.
